Verslag clubweekend Rockanje 2005.

Gelukkig kunnen voortekenen dus toch bedriegen weet ik nu na afloop van alweer ons 18e clubweekend. Zaterdag 30 april was ik daar nog niet zo zeker van, toen ik op weg van Rilland naar Roosendaal al na een kilometer of vijf een bloedneus kreeg. Een echte wielrenner (?) heeft natuurlijk geen zakdoek bij zich, met als gevolg dat mijn kleding, fiets en gezicht binnen de kortste keren onder het bloed zaten. Tot Roosendaal ben ik iedereen onderweg vriendelijk blijven groeten, maar zo af en toe werd ik wel wat verbaasd terug gegroet. Na een wasbeurtje kon ik daarna aan de thee, totdat we vertrokken. 26 AKN-ers stonden om 10 uur gereed, want Cees Mathijssen had een last-minute geboekt. Jos Vos reed daarnaast de eerste 50 km nog even als 27e man met ons mee, om ons uit te zwaaien. Met Willy en Dim op kop en Anton in de volgwagen kon het feest beginnen! De organisatie was er dit jaar zelfs in geslaagd om de mensen langs de route te laten vlaggen voor onze doorkomst, om de tocht nog een extra feestelijk tintje te geven. Na Strijen kwamen we op voor de meesten onbekend terrein. Over prachtige dijken met nog opvallend veel hoogstamfruitbomen ging het naar de rust in Westmaas. 

Tussen Cillaarshoek en Maasdam stonden er diverse dichtregels in het groot op het fietspad. Het viel soms niet mee om die al fietsend te lezen, zeker niet als we zo'n dichtregel van achter naar voor passeerden. Ze zijn onderdeel van het kunstproject Wegdekdialogen van kunstenares Linda Pijnacker. 
In Westmaas stond een dubbele terrastent voor ons klaar bij "Het wapen van Westmaas". Het gedeelte bij de bar werd meteen omgedoopt tot bestuurskamer. In het andere deel konden we heerlijk achterover leunen met koffie en appelgebak. Theo haalde nog even wat slaap in en Gerard leunde iets te relaxt achterover toen zijn stoelleuning afbrak. Christ maakte van de gelegenheid gebruik om Cees van Sluijs nog even het allerbeste toe te wensen voor het jaar 2005.

De tweede etappe was maar 47 km lang en omdat de zon zich al goed liet zien gingen bijna alle jasjes en lange broeken uit. Zelfs bij mij en dat wil wat zeggen zo vroeg in het seizoen. Na de veerpont bij Nieuw-Beijerland reden we achter Spijkenisse langs naar het Brielse Meer. Daar is heel veel natuurschoon te zien, net zoals op de naturistencamping bij Zwartewaal die we onderweg passeerden…
Met 108 km op de teller kwamen we bij hotel Olaertsduyn in Rockanje aan. Daar was keurig plaats gemaakt voor onze fietsen door in een bijruimte zeil over de vloerbedekking te leggen. De kamers op het drie verdiepingen tellende hotel werden snel opgezocht om lekker te kunnen douchen en verkleden. 

Voor het merendeel werd daarna in de bar de rit afgesloten met het aanvullen van de ontstane vochttekorten en commentaar te leveren op sokken in sandalen. 

Een enkeling bereidde zich middels een schoonheidsslaapje voor op de rest van de avond. Nog knapper dan ik normaal al ben, was ik zelfs op tijd wakker om voor het eten nog wat te drinken in de bar. 

Bij binnenkomst werd ik meteen aangekondigd als de "bovenmeester van Rilland-Bath", want Anne-Marie en Marie-Anne Boot die ons van een natje en een droogje voorzagen bleken oorspronkelijk uit Rilland te komen. Al snel bleken we dus best een aantal gezamenlijke kennissen te hebben. 

Daarna konden we aan het buffet beginnen. De keus in voorgerecht en nagerecht was groot, erg gevarieerd en je kon zoveel nemen als je maar wou. Ook het hoofdgerecht met hamburgers, krieltjes, nasi en saté viel goed in de smaak; zeker toen er ook nog een schaaltje mayonaise voor John bij geleverd werd! Het is al jaren traditie dat er dan daarna een uurtje gewandeld wordt en dit jaar was daarop geen uitzondering. De oorspronkelijke starttijd van acht uur werd nog verzet naar kwart over 8, maar dat kreeg niet iedereen meer mee. Gevolg was dat om 8 uur groep 1 vertrok en om kwart over 8 groep 2. Cees Willemse ging ondanks een zere lies toch mee en had de grootste moeite om bij te blijven. De wandeling heen en terug naar het strand bleek daarbij nog behoorlijk lang (1 ½ uur in plaats van de verwachte 45 minuten) en met name Jan van Loon was drijfnat van het zweet toen hij bij het hotel terugkeerde. Bovendien had hij nieuwe open schoenen aan, waardoor hij zowel bloed als zand in zijn schoenen had. Geen wonder dat hij de rest van de avond in de bar moest blijven zitten. 

In de hoek zat ons kaartclubje van Wim Mouws, Cees Mathijssen, Kees Ruyten en John van Turnhout. Tijdens het delen probeerden ze dan aan de bar hun bestelling te plaatsen. Helaas ging dat delen meestal erg snel, zodat Wim wel 4 keer naar de bar moest lopen voordat hij echt kon bestellen zonder een rondje te moeten overslaan. 

Henk Verschuren was ondertussen helemaal weg van de Wurlitzer-jukebox. Gevuld met echte rock-'n-roll klassiekers werd het springen van de naald bij enkele grijsgedraaide nummers graag voor lief genomen. Toen hij ook nog de volumeknop ontdekte, was Henk zijn avond goed. Ben Wesseling kon het ook wel waarderen. Hij zat rustig te genieten. Dit in tegenstelling tot Cees Willemse, die toen hij ook de volumeknop wist te vinden, helemaal los ging. Theo was ondertussen geconcentreerd iets aan het lezen en het moet gezegd worden: hij kan nog lezen zonder bril, al raakt zijn neus af en toe wel het papier! Voor we het wisten was het één uur en konden we onze kamers opzoeken.

De tweede dag konden we rustig ontbijten tussen 8 en 10 uur en een lunchpakketje klaar maken. De club had zelf plastic zakjes meegebracht en Jan Buijk had er voor Cees van Sluijs zelfs een apart zakje bij gedaan: formaat vuilniszak! Alles kon net in de volgauto die we alleen bij de rust zouden treffen. Er werden deze tweede dag namelijk 3 fietsroutes aan elkaar gekoppeld (Voorne Route, Brielse Meer Route en de 7 Dijkenroute) die voor 90 % uit fietspaden bestonden. Het is echt ongelooflijk, hoe zo dicht onder de (denkbeeldige) rook van Europoort zo'n mooi natuurgebied ligt. Slechts 1 keer konden we een glimp van fabrieksschoorstenen opvangen en verder konden we op de kronkelende fietspaden rondom het Brielse Meer genieten van de route. Wandelaars, fietsers, kanoërs, zonaanbidders, zeilers, duikers, vissers, watersporters in eenvoudige boten, watersporters in miljoenenjachten: je vindt het er allemaal bij elkaar. En toch was het er op deze warme zomerse (29° C) zondag nergens storend druk. Er was zelfs ruimte voor Tjebbe om regelmatig zich van voor naar achter in het peloton uit te laten zakken, zodat hij toch maar in het verslag zou komen! In Brielle stond Anton ons op te wachten bij AH. 

De lunchpakketjes en het lunchpakket van Cees werden uit de auto gehaald en iets verderop werd bij café Het Melkmeisje koffie gedronken en groentesoep gegeten. In de zon op het terras was het voor sommigen zelfs te warm. Gerard had alleen zijn fietsbroek nog aan en Rob dan wel helemaal in het wit gekleed, zijn kale schedel moest extra beschermd worden met een geïmproviseerde bandana. Binnen kon er gemakkelijk een half uurtje vol gemaakt worden met het bekijken van alle scheepsattributen die aan de muren en het plafond bevestigd waren. Er moest echter nog zo'n 60 km gereden worden.
In Hellevoetsluis reden we door het centrum waar Dim een brandweerauto uit Sprang-Capelle in het brandweermuseum moest bekijken, daarna rond het stadje en weer terug door het centrum. Je zag de mensen op de terrassen denken! Eenmaal het stadje weer uit konden we aan de 7 Dijken Route beginnen.

Jack van Zeggeren begon ondanks het rustige tempo al snel wat last te krijgen van de kilometers en de wind. Een vriendelijk aanbod van mijn kant om zijn rugzak (met daarin de clubkas) over te nemen wimpelde hij echter af. 

Toen we na de 7 dijken voor de derde keer door het centrum van Hellevoetsluis kwamen ging het even mis. In de nauwe straatjes langs de haven was er te weinig plaats voor én geparkeerde auto's én een groep toerfietsers én een tegemoetkomende auto die doorrijdt. Tjebbe raakte de tegenligger en nam in zijn val ook Pierre Lasaroms mee. Gelukkig bleef de schade beperkt tot wat lakbeschadiging bij de auto en verbogen remgrepen bij Pierre en Tjebbe. 

Tijdens dit oponthoud van een kwartier was Jack iets verderop in het gras gaan liggen om bij te komen van de geleverde inspanningen. Diverse passanten dachten dat hij onwel was geworden en wierpen een nieuwsgierige blik op onze penningmeester. Die kon echter gewoon weer met de groep mee, voor de laatste kilometers naar Rockanje. Vlak voor het hotel namen Dim en Willy nog even een verkeerde afslag. Zij reden de Blindenweg in (what's in a name?), die dood liep bij een kassencomplex van een tuinder. Deze kwam nieuwsgierig naar buiten en verklaarde dat het lang geleden was dat een peloton wielrenners hier voorbij was gekomen. Willy en Dim begrepen het ook niet meer, want "vorige week lag de weg er nog gewoon!"

Het douche-, slaap-, bar- en eetritueel van de vorige avond herhaalde zich weer. Ook kamergenoot Toine deed een gezond middagslaapje voor het eten. Deze keer was er frites, kip en italiaans eten, met een speciaal toetje toe. En natuurlijk kon er om half negen weer gewandeld worden. Dit keer gingen we het centrum van Oostvoorne zoeken. Het tempo en de ambitie om echt tot in het centrum te komen varieerde nogal, zodat we in 3 groepen terug aankwamen bij ons hotel. In de bar werd teruggeblikt op deze warme en dorstige dag. 

Jan Dinkelaar kreeg een extra wijntje aangeboden door Dim. Hij verklaarde dat niet besteld te hebben, waarop Dim antwoordde: "Nee, maar ik wel!" Het smaakte hem zo goed dat er nog een glas rode wijn achterop kwam. Jan van Loon was wat minder zorgvuldig met de drank. Hij gooide een glas bier over Cees heen, maar natuurlijk niet zijn eigen bier… 

Hoe later het werd hoe meer er gepraat werd over het uitstellen van het vertrek tot 12 uur. Ook het aantal beschikbare plaatsen voor fietsen in de bus werd onder de loep genomen. Pierre gaf tegen half een het laatste rondje en Wim iets later nog een slaapmutsje. Om kwart voor twee nam ik afscheid van de laatste die-hards. Zij wisten het nog tot kwart voor drie te rekken… Nee, het valt voor Pierre en Henk niet mee om in het bestuur te zitten!

De derde dag begon met zon, maar tijdens het ontbijt begon het al te rommelen en binnen korte tijd goot het. Lange broeken en regenjacks werden alsnog aangedaan en om 10 uur werd in de stromende regen gestart. Pierre van Zinnen begreep het niet zo goed, want volgens hem krijg je altijd het weer wat je verdient. Hoe kon het dan regenen? Na ons tot de Haringvlietsluizen gebracht te hebben gaven Dim en Willy het voorrijdersschap pas op en konden Cees en ik op kop gaan rijden. Binnen 5 minuten kregen we al commentaar toen we full-speed naar boven gingen op de Haringvlietdam. Ik moet zeggen, Cees en ik hebben dan aan één blik naar elkaar genoeg om te weten wat we gaan doen. We genieten dan ook altijd van alle commentaar uit de groep! Toen het alweer een tijdje rustig was in de groep besloot ik even over een steen te rijden. Die lekke achterband zorgde ervoor dat we een kwartiertje vertraging opliepen, want de volgauto kon op dat fietspad niet volgen. Dat kwartier was ook net genoeg om er voor te zorgen dat we na Scharendijke (we waren weer bijna helemaal opgedroogd) weer in een fikse regenbui terechtkwamen. Toen reed Wim Mouws nog twee keer lek en Willy 1 keer, maar zij werden snel van een nieuw wiel voorzien door Jack van Zeggeren. Hij had met vooruitziende blik 's morgens de volgauto verkozen boven de fiets. Kletsnat kwamen we aan bij eetcafé Bommenede voor een lekkere warme kop tomatensoep. We waren nog net op tijd om Lee Towers langs de achterdeur weg te zien gaan, zo vers was de soep! 

Na deze stop gingen we de Caissonroute volgen. Zo slaagden Willy en Dim er in om ons tot Bruinisse een weinig gereden parcours voor te schotelen. Vlak na de rust reed Dim nog wel lek en na Bruinisse overkwam Rob Smits hetzelfde. Alhoewel Theo hem hielp (de volgauto werd opgehouden bij de werkzaamheden aan de brug van Bruinisse) duurde het zo'n 20 minuten voor de band gerepareerd was. Jan van Loon, Simon van Noort en Leo Notenboom gaven ons ondertussen geen kans om full-speed de Philipsdam op te rijden. Zij reden, verstandig als ze zijn, op hun dooie gemakje naar boven. Ik probeerde Simon nog wel te verrassen door hem keihard voorbij te rijden, maar hij trok zich vlug genoeg weer op gang om voor in de groep aan te kunnen sluiten. Gelukkig begon het weer te regenen, want we waren weer bijna opgedroogd. Maar toen we om precies 16:00 uur (!) bij Huis ten Halve arriveerden waren we al weer aardig opgedroogd. Anton, Dim en Willy werden door de deelnemers bedankt voor alle voorbereidingen, want stiekemweg steken zij daar heel wat tijd in. Na een weer perfect verlopen clubweekend wordt dat wel eens te gemakkelijk als vanzelfsprekend ervaren. 

Tot volgend jaar (of gewoon tot volgende week!)

Alfons Govers