Verslag van de tweede regelmatigheidsrit van oktober 1999.
De jubileumactiviteit van oktober was er een die er wezen mocht! In de vergadering van de toercommissie had Cees van Sluijs zijn twijfels hardop uitgesproken: er zouden zich zeker niet meer dan 15 deelnemers melden bij Huis ten Halve. Als het er meer waren, dan kregen ze van hem allemaal wat te drinken. Als het er minder waren dan zou hij degene zijn die getrakteerd werd. In de wandelgangen van de toercommissie werd nog even overwogen om alle leden van deze weddenschap in kennis te stellen. Het pleit voor de eerlijkheid van de toercommissie dat dit niet gebeurde: deze weddenschap zouden we op eigen kracht winnen. Alle jubileumactiviteiten waren dit jaar al uitermate goed bezocht, waarom zou deze regelmatigheidsrit een uitzondering worden? Er stond immers nogal wat op het spel: een stempel voor de jubileumkaart, het regelmatigheidskampioenschap en het clubkampioenschap.
Toen ik ’s morgens ietwat verkleumd door een straffe oostenwind bij Huis ten Halve arriveerde op mijn fietsje was de kou meteen verdwenen toen ik de hele zijgevel van ons clublokaal vol zag staan met racefietsen. "Betalen Van Sluijs" lag dan ook voorin mijn mond toen ik hem binnen zag. Het lag zelfs zo voorin, dat ik het er spontaan uitflapte. Cees was er duidelijk al meer op gewezen, want hij vond ons maar een stelletje mispunten.
Om 9:00 uur startte de eerste deelnemer (ik weet het niet zeker, maar het zal wel Willy of John zijn geweest, want die waren om 8:00 uur al thuis weggereden om toch maar de eerste te kunnen zijn) voor zijn grote opgave. Jan Poppelaars besloot al vlug om de deelnemers (22 in totaal!) niet om de 3 maar om de 2 minuten te laten starten.
Het vertrek was in oostelijke richting, dus dat was meteen stevig aanpoten tegen de wind in. Veel wind bij een regelmatigheidsrit maakt het altijd ongelooflijk moeilijk om een vast gemiddelde te rijden: tegen de wind in rijd je de longen uit je lijf om je gemiddelde te halen en wind mee weet je niet hoe langzaam je moet trappen om toch maar niet te snel te rijden. Gevolg is dan ook vaak dat je wind tegen te hard rijdt en wind mee te langzaam.
Bij het kapelleke van Horendonk sloeg de frustratie ook nog toe: een complete brigade van Belgische "Keep Them Rolling" Activisten reed in wandeltempo over het fietspad. Inhalen was niet mogelijk en de verloren tijd goed maken ook niet, want bijna aan het eind van dit fietspad stond Oscar Timmers als eerste controlepost opgesteld. Degene die van het parcours afweek onder het motto van "Keep Me Rolling" beleefde hier dus meteen zijn Waterloo.
Bij de volgende controleposten deed het me plezier om Kees Tak, Toon Feyns en Toontje Schuurbiers weer actief voor de vereniging bezig te kunnen zien. Zij hebben hun jubileumstempel nog niet allemaal gekregen, maar zeker verdiend. Zonder verdere problemen kon ik de route daarna uitrijden, want volgens mij had Jan Poppelaars het weer keurig op papier gezet.
Na afloop werd weer traditioneel een wielershirt van Schapers verloot. Deze prijs ging naar Kees Tak. Op de feestavond zal blijken wie er met de overige prijzen aan de haal zijn gegaan…