200 km Heynen-toer EURAUDAX
De 200 km Heynen-toer is een pittige Euraudax-rit geworden. Net als bij de verkenning een week eerder liet het weer ons aardig in de steek. Vanaf de start begon het te regenen, zodat de 31 deelnemers hun regenjasjes meteen aan konden doen. Uit veiligheidsoverwegingen werd de 2 km lange kasseienstrook op de grens van Brabant en Zeeland deze keer niet aangedaan. Bij het binnenrijden van Zeeland kozen 3 deelnemers voor de kortste weg naar huis, maar de overigen zetten stevig door richting 's Heerenhoek. Pas vlak voor aankomst daar hield het op met regenen. Jammer, want het prachtige landschap in de Zak van Zuid-Beveland, met zijn vele in volle bloei staande boomgaarden kwam daardoor nauwelijks tot zijn recht.
Ondertussen waren er al heel wat lekke banden ingeruild bij de volgauto tegen mooie volle van de club. In de rust was er dan ook de nodige beweging in het café: banden werden geplakt, kleren werden uitgewrongen en een enkeling met vooruitziende blik ging over tot een complete striptease om zich daarna weer in droge kleren te hullen. De warmte van koffie of thee was daarbij erg welkom.
Voor de tweede etappe kreeg een deelnemer, die zonder regenjas aan de tocht was begonnen en nat en rillend weer op de fiets stapte, spontaan een regenjasje aangeboden: het Audax-gevoel ten top! Gelukkig bleef het verder droog. Zoals gewoonlijk trok onze passage dwars door Middelburg en Veere weer het nodige bekijks, zodat sommigen zich eventjes in de Amstel Gold Race waanden. Met een gemiddeld tempo van 25 km/u gaat die vergelijking verder al vlug mank!
Een aanwakkerende oostenwind en de nodige lekke banden zorgden ervoor dat we in 2 groepen in Wemeldinge arriveerden. De boterhammen die nog over waren zagen er minder lekker uit dan het gebak en de soep, zodat de meesten daar de voorkeur aan gaven. Diegenen die echter het laatst hun soep kregen uitgeserveerd hadden een klein probleem: de soep was gloeiend en het was ondertussen tijd om te beginnen aan de laatste etappe van 55 km! Het spreekwoord zegt wel dat de soep nooit zo heet gegeten wordt als ze wordt opgediend, maar dat ging deze keer dus niet op. Met open mond hebben ze geprobeerd hun tong wat af te laten koelen gedurende de rest van de rit...
Een vervelend incident deed zich nog voor op een smalle polderweg vlakbij Rilland: Een tegemoetkomende automobilist die met hoge snelheid naderde nam geen gas terug, waarbij hij Jan van Loon van onze club raakte. Gelukkig bleef de schade beperkt tot wat schaafwondjes en een licht verbogen stuur. Toch had het allemaal veel erger kunnen aflopen.
Het is helaas geen uitzondering dat automobilisten op die manier een groep fietsers passeren. Alleen het feit dat we als groep van de weg gebruik maken is blijkbaar al genoeg om hun agressie op te roepen. Blijkbaar begrijpen ze niet dat op een weg die maar breed genoeg is voor één auto + één fiets het voor een groep niet mogelijk is om op stel en sprong achter elkaar te gaan fietsen en beschouwen ze het als onwil van onze kant dat we geen plaats voor ze maken. Ook 'gewone' fietsers reageren trouwens vaak boos als we passeren. Als we bellen wordt dat beschouwd als een teken dat zij de kant in zouden moeten. Als we roepen om de rest van de groep te waarschuwen, denken ze dat we tegen hen tekeer gaan. Als je niet waarschuwt zijn ze boos, omdat ze schrikken. Je weet op het laatst niet meer waar je nou goed aan doet. Gelukkig tonen veel mensen ook begrip en maken ze ongevraagd ruim baan. Eén automobilist ging zelfs zover dat hij bij een huis een oprit op reed, om ons beter te kunnen laten passeren!
Veilig en wel bereikten alle deelnemers precies op schema ons clublokaal. Het totaal aantal lekke banden was ondertussen opgelopen tot 14 stuks. De laatste deelnemer, voor wie de 200 km duidelijk te hoog gegrepen was maar die desondanks in eigen tempo de finish wilde halen, arriveerde anderhalf uur later.