DISTRICTSKAMPIOENSCHAP
14 september 1997
Zondag 14 september zijn we er voor de tweede opeenvolgende keer in geslaagd het kampioenschap naar ons toe te trekken. Vorig jaar werd het kampioenschap enkele dagen tevoren geannuleerd, omdat Gilze Rijen de organisatie op het laatste moment toch niet rond kreeg. Dit jaar had het jubilerende RTC NOORD-BRABANT de zaakjes wel goed voor elkaar. Het team van AKN bestond deze keer uit teamchef Jan Dinkelaar, Kees Ruyten, Dimphy van Opdorp, Toon Schuurbiers, Christ de Bruijn en Alfons Govers.
Bij het districtskampioenschap gaat het er om zonder fietscomputer een door de organisatie opgegeven gemiddelde snelheid zo nauwkeurig mogelijk te benaderen. Het grote probleem is dat er gedurende de rit 4 verschillende snelheden gefietst moeten worden, waarbij onbekend is hoe lang elke etappe is. De lengte van zo’n etappe kan dus variëren van een paar kilometer tot enkele tientallen kilometers. Vanaf het begin van elk traject moet je dus proberen die snelheid aan te houden.
Net als John van Turnhout twee jaar geleden, had ook Jan Dinkelaar een overzicht gemaakt van zijn versnellingen en van de bijbehorende snelheden bij een vast traptempo per minuut. Tijdens de hele rit was hij samen met Kees degene die het tempo aangaf, door de juiste versnelling te kiezen en het aantal pedaalomwentelingen per minuut te tellen (horloges waren toegestaan). Omdat de opgegeven snelheden natuurlijk nooit precies overeenkomen met de versnellingen is het de kunst dat met het traptempo te corrigeren. Afgesproken was dat Dimphy en ik voorop zouden rijden om de route te lezen, een paar honderd meter voor de rest, zodat bij evt. foutrijden Jan daar geen last van had. Toon en Christ bleven in reserve om pechgevallen op te kunnen vangen.
Elk jaar weer doemen er onderweg onverwachtse problemen op, maar dit jaar was toch wel bijzonder. In St. Willebrord was een hele straat opgebroken, zodat we te voet zeker 100 meter door het zand moesten. Het was toen zaak om zo snel mogelijk dit tijdverlies goed te maken, maar de moeilijkheid is natuurlijk hoe ? Rijd je te lang of te kort een hoger tempo dan kan het kampioenschap al verkeken zijn... Bij Achtmaal moesten we langs dranghekken, bij de Krampenloop was de weg ook opgebroken en tenslotte moesten we bij McDonalds afrekenen met alle stoplichten die natuurlijk op rood stonden toen wij eraan kwamen. De grootste gok was echter het derde traject toen we een gemiddelde snelheid van 18,6 km/u moesten aanhouden. Dit stuk was bijzonder lang (of in ieder geval leek het heel erg lang door het lage tempo) en zo’n lage snelheid kwam niet overeen met een van de versnellingen in het overzicht van Jan. Puur op het gevoel moest hij toen de snelheid bepalen.
Toen de rest van de AKN-ers zich na hun sterrit bij ons voegden in De Luyten, waren onze verwachtingen dan ook niet hoog gespannen. Ten onrechte bleek bij de prijsuitreiking !